آداب و رسوم مینابی ها در ماه رمضان

آداب و رسوم مینابی ها در ماه رمضان

اجرای مراسم مختلف برای ماه مبارک رمضان یکی از آداب و رسوم بین ساکنین شهرستان میناب است که به واسطه قدمت آن از اهمیت ویژه ای برخوردار است. …

به گزارش میناب جنوب،اجرای مراسم مختلف برای ماه مبارک رمضان یکی از آداب و رسوم بین ساکنین شهرستان میناب است که به واسطه قدمت آن از اهمیت ویژه ای برخوردار است، اما به دلیل قرار گرفتن در شرایط زندگی شهری و ماشینی، بسیاری از این سنت‌های زیبا به فراموشی سپرده شده و یا در مقایسه با گذشته کم رنگ تر شده اند.

در قدیم الایام بومیان شهرستان میناب برای اینکه از فرارسیدن ماه مبارک رمضان اطلاع پیدا کنند حتما می بایستی هلال ماه را می دیدند تا این ماه را آغاز کنند و در حقیقت شرط کافی این بوده است.

افراد برای رویت ماه در نزدیک غروب روزهای پایانی ماه شعبان، بر بالای مناره های مساجد، تپه ها و خانه ها می رفتند و به آسمان خیره می شدند و به جستجوی ماه می پرداختند اما امروزه از طریق رسانه ها خبر رویت هلال ماه به مردم اطلاع داده می شود.

اغلب مردم این شهرستان معمولا چند روز مانده به ماه مبارک رمضان، به پیشواز این ماه با برکت می روند و عقیده دارند که صواب دو چندانی بر اعمال آنها نوشته می شود و به گاهی هم بنا بر عقیده آنها چون در تقویم رمضان ۲۹ روزه ثبت شده و روز آخر عید علام می شود حتما یک روز به پیشواز رمضان می روند تا روزه های آنها ۳۰ روزه شود.

پخت انوع شیرینی و نان های محلی از جمله نان ریخته همراه با سوراغ و مهیاوه و تخم مرغ ، نان کلوچه ای با زعفران ، رنگینه (آرد برشته با روغن و رطب (خرما) همراه با هل و دارچین) ، خرما روغنی ، آش محلی ، شله زرد ، حلیم و حریصه با ماهی در ماه رمضان بویژه موقع افطار بیشتر از سایر ماه ها در بین خانواده ها و زنان روستایی در میناب رواج دارد.

نان مهیاوه ای و سوراغی به یک غذای سبک و قابل هضم در این ماه به شمار می رود و یک ساعت قبل از اذان مغرب توسط زنان بومی پخت می شود.

اهالی بومی میناب در زمستان و تابستان ، نان های سنتی خوش طعم و گوناگونی مانند نان تموشی (توی مشتی) ، نان دستی ، نان ریخته ، نان بالا تاوه ای و نان کروسی را می پزند که مورد توجه توریست ها و سایر مردم مناطق کشوراست .

زنان بومی این شهرستان هرروت و حلوا برنج  را یکی از شیرینی های پر طرفدار این ماه می دانند و یک هفته مانده به آغاز ماه مبارک رمضان برای خرید هرورت و برنج آسیاب کرده اقدام می کنند.

قدیمی های این شهرستان در روستاها بر این باورند که قبل از اذان صبح برای اینکه بتوانند مردم را از خواب برای خوردن سحری بیدار کنند مناجات می گویند.

مناجات توسط ملای محلی بر گلدسته های مساجد گفته می شود و با چاووش خوانی فرق دارد.

این سنت که با شور و هیجان خاصی در میناب برگزار می شود یکی از سنتهای ارزنده مردم روستاها  در ماه مبارک رمضان بشمار می رود که با وجود شیوه های جدید امروزی این سنت در برخی روستاها همچنان طرفدار دارد.

مردم شهرستان میناب نیز علاوه بر هشتم و نهم ذیحجه، شب های ۲۶ و ۲۷ ماه مبارک رمضان را عید مردگانی می گویند.

شب های ۲۶ رمضان و هشت ذیحجه را برای کسانی که در سال های گذشته فوت شده اند و شب های ۲۷ رمضان و نهم ذیحجه را برای تازه درگذشتگان غذا تهیه کرده و خیرات می کنند.

ابتدا مقداری غذا پیش ملای محلی می برند تا پس از خوردن، برای اموات فاتحه بخواند، بعد بقیه غذاها را بین مردم تقسیم می کنند.

آیین های ختم قرآن در منازل و فاتحه اموات نیز از شب ۲۱ ماه رمضان به مدت ۹ شب در بین اهل تشیع برگزار می شود، برای برگزاری این آیین از شب قبل چند ملا برای قرائت قرآن در منزل دعوت می شود و عصر با حضور ملاها و اهل فامیل هرکدام یک جزء به نیت اموات صاحب خانه تلاوت می کنند و با فرا رسیدن افطار سفره افطاری پهن می شود.

در شهرستان میناب به ویژه روستای کریان در ۱۹، ۲۰ و ۲۱ رمضان مراسم تعزیه خوانی باشکوهی برگزار می شود، این تعزیه مربوط به چگونگی به شهادت رسیدن امام علی(علیه السلام) توسط ابن ملجم مرادی و گروه خوارج است، برای شروع تعزیه و تجمع افراد، نوازندگان محلی، موسیقی عزا بوسیله دهل و ساز می نوازند.

تابوت هایی را از قبل آماده کرده و به محل اجرای تعزیه می آورند(هر زیارتگاه معمولا یک تابوت دارد)؛ تعداد تابوت ها ۱۰ عدد است که به ترتیب کنار یکدیگر قرار می گیرند؛ این تابوت ها عبارتند از: تابوت امام علی(علیه السلام) ۲ عدد، تابوت حضرت فاطمه(سلام الله علیها)، امام حسن(علیه السلام)، امام حسین(علیه السلام)، زین العابدین(علیه السلام)، امام محمد باقر(علیه السلام)، امام رضا(علیه السلام) شاه عبدالکریم و میرعمر. به دلیل وجود ۲ زیارتگاه از حضرت علی(علیه السلام) در شهرستان میناب، در این روز ۲ تابوت از آن حضرت وجود دارد.

به جز تابوت حضرت زهرا(سلام الله علیها)، بقیه تابوت ها هر کدام یک علم دارند، با تجمع افراد و حضور تابوت ها و علم ها، مراسم تعزیه خوانی آغاز می شود.

در پایان مراسم پارچه های رنگی را از علم ها بازکرده و پارچه سیاه به آنها می پوشانند.

در شهرستان میناب، یک شب قبل از شهادت امام علی(علیه السلام)، خانواده هایی که نذر دارند، خمیر آماده کرده و نان می پزند؛ افراد مریض از این نان می خورند و در صورت شفا یافتن، سال آینده وسایل انجام این مراسم را تدارک می بینند.

شیعیان شهرستان میناب شب های ۱۹، ۲۱ و ۲۳ ماه مبارک رمضان را لیالی قدر می نامند، اما اهل سنت علاوه بر این سه شب، شب های ۲۵، ۲۷ و ۲۹ این ماه را شب های قدر می دانند.

در این شب ها، شیعیان تا سحر بیدار می مانند و دعای جوشن کبیر، جوشن صغیر، نماز شب قدر خوانده و قرآن بر سر می گیرند؛ همچنین در این شب ها در سوگ امام علی(علیه السلام) مرثیه سرایی می کنند.

مردم با توجه به توان مالی خود، نان، زولیبیا و پول به همسایگان به ویژه فقرا می دهند و قدری نیز به ملاها و امام مسجد محل می دهند تا برای اموات آنها دعا کرده و فاتحه بخواند.

انتهای پیام/ز

لینک کوتاه:

http://www.minabjonoub.ir/?p=63792نام:

Visits: 162