فروچالـه‌های دشت مینـاب شاهکـار سو مدیریت

فروچالـه‌های دشت مینـاب شاهکـار سو مدیریت

مرحوم عباس زائری/ جوان نخبه مینابی

شهرستان میناب که زمانی به دلیل آب شیرین و فراوان و پرآبی رود آن به اسم “میان‌آب” یا میناب معروف بود ، حال به دلیل غارت‌های بی‌امان آب از دشت این شهر و انتقال آن به مرکز استان باید نام “نینـاب” را بر روی این شهر گذاشت. 

نیناب در گویش مینابی یعنی دیگر آبی نیست… و واقعا هم همینطور است ؛ دیگر آبی برای مردم این شهر باقی نمانده است.

شهرستان میناب که دیگر بهتر است از آن با همین عنوان نیناب یاد کنیم ، با وجود باغات سرسبز و درختان سر به فلک کشیده و آب‌های روان و گوارا در استان به گلستان مشهور بود که امروز دیگر از این گلستان تنها نامی باقی مانده است.

شهرستان میناب علی‌رغم بهره‌مندی از نعمت سد استقلال و خودکفا بودن آب ، در زمینه صنعت، کشاورزی و آب آشامیدنی به دلیل عدم کار کارشناسی و سومدیریت با وجود قرار گرفتن در کنار دریای عمان و خلیج فارس، در تامین آب مورد نیاز مردم در بخش‌های مختلف  دچار بحران شده است ، به گونه‌ای که در برخی نقاط آن زمزمه جیره‌بندی آب شرب به گوش می‌رسد.

آن طور که در بسیاری از محافل مطرح شده ؛ گویا بر اساس اساسنامه سد میناب ، آب استحصالی آن باید صرفا برای کشاورزی و آشامیدن شهر میناب استفاده شود و در صورت مازاد بودن به شهرهای دیگر انتقال شود.

اما در این راستا برای انتقال آب به بندرعباس و دیگر شهرها تمام قوانین نادیده گرفته می‌شود و آب سد استقلال میناب را با پمپاژ بالا به صورت تمام وقت به بندرعباس منتقل می‌کنند تا بلوارها، معابر و پارک‌های آنجا دچار کم آبی نشوند و همیشه سرسبز بمانند.

این در حالی است که وقتی از خشک‌شدن باغات میناب و درختان چند صد ساله آن سخن به میان می‌آید ، برخی مسئولان بی‌درد ، گناه این خشک شدن را به گردن مردم میناب می‌اندازند و حرفشان این است که خودتان باعث این کار شدید.!!!

که در پاسخ باید گفت آری ، تقصیر مینابی‌هاست که سال ها با ایثار و نجابت هر چه تمام اجازه می‌دهند آب سد که دارای ای سی کمتری است و مناسب آشامیدن و کشاورزی است به بندرعباس و دیگر شهرها انتقال داده شود و خود از آب چاه‌هایی با ای سی فوق العاده بالا که برای سلامتی مضر  بوده و باعث انواع امراض است را استفاده کنند.

چاه‌هایی که هر روز میزان آب آن کاهش می‌یابد و شوری آن نیز بیشتر و بیشتر می‌شود.

هر چه با خود می‌اندیشم این پرسش به ذهنم می‌آید که آیا افزایش درصد شورری آب در میناب برای مسئولان مهم است؟ مگر سلامتی مردمان و نابود شدن تمدن چند هزار ساله میناب مهم است؟

گناه مردم میناب چیست که این گونه مظلوم واقع شده‌اند و از آستانه صبر و نجابتشان سو استفاده می‌شود؟

و پاسخ را در این می‌بینم که سرسبز ماندن فضای سبز بندرعباس، قد کشیدن ساختمان‌ها و آسمانخراش‌ها و همچنین رونق صنایع غرب مهمتر از زندگی و معیشت کشاورزان و باغداران مینابـی است.

با نگاهی مختصر به وضوح مشخص است که در بلوارها و معابر عمومی میناب از گل و گیاه  خبری نیست و روستاها و توابع میناب برای چند روز دچار قطعی آب می‌شوند و فرونشست‌های عظیم  نفس دشت میناب را بریده و بیشتر روستاها را احاطه کرده است و این است که میناب دیگر میناب نیست بلکه نینـاب است.

روزگاری در جلگه سرسبز و پر آب میناب ، مردم برای سپری کردن اوقات فراغت خود به باغات پناه می‌بردند ولی اکنون کسی جرات ندارد در باغات قدم بزند چرا که با وجود فرونشست زمین و ایجاد فروچاله‌های بزرگ بر اثر شاهکاری مدیریتی هر لحظه امکان خالی شدنِ زیر پای او را دارد و ممکن است به درون یکی از این فروچاله‌ها سقوط کند ، حال مگر باغی مانده است؟ مگر مسئولان مرکز استان به جز منافع مرکز استان چیزی برایشان مهم بود؟ مگر از بین رفتن زندگی کشاورزان و باغداران میناب برایشان مهم است؟ مگر کسی به فکر است؟ 

ایها الامسئول ، شهر میناب در آستانه یک فاجعه زیست محیطی است ، شوری آب منابع زیرزمینی به بالاترین حد خود رسیده است…

دیوِ فروچاله بر بیش از 15 روستای این شهرستان سایه افکنده و فرونشست زمین در حال پیشروی به سمت مرکز شهر است.

باغات باصفای میناب نابود شد ، باغدارن و کشاورزان به ‌خاک سیاه نشستند ، بس است دیگر، اجازه ندهید بیشتر از این به مردم این خطه ظلم شود…     بگذارید میناب بیشتر از این نابود نشود.

‌

برای مثال در روستای چلوگاومیشی در شهرستان میناب که با  زه‌های بالای آب و حفر کوچکترین چاله ( به اندازه 10 سانتی متر) دسترسی به آب ممکن می‌شد و حتی جالبتر اینکه به جهت بالا بودن سطح آب با عبور گاومیش از این روستا آب در مسیر رد پای آنان آب روان می‌شد امروز با حفر چاه‌هایی به عمق ۱۲۰ متر هم از آب خبری نیست.

نگرانی مردم شهرستان میناب از کم آبی و نبود آب آشامیدنی در برخی از روستاهای اطراف نگاه مسئولان را به عمق چاه‌های انتقال آب به بندرعباس خیره کرده است.

حفر چاه‌های متعدد و استخراج  بی‌رویه آب و انتقال آن به بندرعباس و دیگر شهرها یکی از مهمترین عوامل دخیل در نابودی طبیعت و محیط‌زیست میناب است در حالی که با احداث و راه‌اندازی آبشیرین‌کن مشکل تامین آب مورد نیاز شهرستان بندرعباس حل می‌شود اما انگار تا قطره‌ای آب در میناب است باید صرف بندرعباس شود.

تصمیم گیران ، متولیان ، مدیران ، غارت آب و ظلم بس است ؛                   بگذارید نینـاب دوباره میناب شود…

مرحوم عباس زائری – جوان نخبه مینابی

Visits: 156